حَدَّثَنَا مُوسَى بْنُ إِسْمَاعِيلَ حَدَّثَنَا جُوَيْرِيَةُ عَنْ نَافِعٍ قَالَ قَالَ ابْنُ عُمَرَ - رضى الله عنهما - رَجَعْنَا مِنَ الْعَامِ الْمُقْبِلِ فَمَا اجْتَمَعَ مِنَّا اثْنَانِ عَلَى الشَّجَرَةِ الَّتِى بَايَعْنَا تَحْتَهَا ، كَانَتْ رَحْمَةً مِنَ اللَّهِ . فَسَأَلْتُ نَافِعًا عَلَى أَىِّ شَىْءٍ بَايَعَهُمْ عَلَى الْمَوْتِ قَالَ لاَ ، بَايَعَهُمْ عَلَى الصَّبْرِ .

Açıklama: Sahabiler altında biat ettikleri ağacı unuttukları için onu belirleyememişlerdir. İbn Ömer bunun ise bir rahmet olduğunu ifade etmiştir. Belki de İbn Ömer'in bunun bir rahmet oluşuna dair inancı, ağaca olduğundan daha fazla değer verilmesine ve ağaca farklı anlamlar yüklenmesine karşı bir önlem olarak düşünülebilir.

• Buhârî Sahîh-i Buhârî Cihâd ve's-Siyer 110, 1/787