حَدَّثَنَا عَبْدُ الْقُدُّوسِ بْنُ مُحَمَّدٍ حَدَّثَنَا عَمْرُو بْنُ عَاصِمٍ حَدَّثَنَا هَمَّامٌ وَجَرِيرُ بْنُ حَازِمٍ قَالاَ حَدَّثَنَا قَتَادَةُ عَنْ أَنَسٍ قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يَحْتَجِمُ فِى الأَخْدَعَيْنِ وَالْكَاهِلِ وَكَانَ يَحْتَجِمُ لِسَبْعَ عَشْرَةَ وَتِسْعَ عَشْرَةَ وَإِحْدَى وَعِشْرِينَ . قَالَ أَبُو عِيسَى: وَفِى الْبَابِ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ وَمَعْقِلِ بْنِ يَسَارٍ . وَهَذَا حَدِيثٌ حَسَنٌ غَرِيبٌ .

Bize Abdülkuddüs b. Muhammed, ona Amr b. Asım, ona Hemmam ve Cerir b. Hazım, o ikisine Katade, ona da Enes b. Malik şöyle demiştir: Hz. Peygamber (sav) ense kökündeki iki damar hizasından ve omzundan hacamat yaptırırdı. Hicri ayların on yedinci, on dokuzuncu ve yirmi birinci günlerinde hacamat olurdu. Ebu İsa der ki: Bu konuda İbn Abbas ve Ma'kil b. Yesar'ın da rivayeti vardır. Bu hadis Hasen-Garîb'dir.

• Tirmizî Sünen-i Tirmizî Tıb 12, 4/390

حَدَّثَنَا عَبْدُ بْنُ حُمَيْدٍ أَخْبَرَنَا النَّضْرُ بْنُ شُمَيْلٍ حَدَّثَنَا عَبَّادُ بْنُ مَنْصُورٍ قَالَ سَمِعْتُ عِكْرِمَةَ يَقُولُ كَانَ لاِبْنِ عَبَّاسٍ غِلْمَةٌ ثَلاَثَةٌ حَجَّامُونَ فَكَانَ اثْنَانِ مِنْهُمْ يُغِلاَّنِ عَلَيْهِ وَعَلَى أَهْلِهِ وَوَاحِدٌ يَحْجُمُهُ وَيَحْجُمُ أَهْلَهُ . قَالَ وَقَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ قَالَ نَبِىُّ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم « نِعْمَ الْعَبْدُ الْحَجَّامُ يُذْهِبُ الدَّمَ وَيُخِفُّ الصُّلْبَ وَيَجْلُو عَنِ الْبَصَرِ » . وَقَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم حِينَ عُرِجَ بِهِ مَا مَرَّ عَلَى مَلإٍ مِنَ الْمَلاَئِكَةِ إِلاَّ قَالُوا عَلَيْكَ بِالْحِجَامَةِ . وَقَالَ « إِنَّ خَيْرَ مَا تَحْتَجِمُونَ فِيهِ يَوْمَ سَبْعَ عَشَرَةَ وَيَوْمَ تِسْعَ عَشَرَةَ وَيَوْمَ إِحْدَى وَعِشْرِينَ » . وَقَالَ « إِنَّ خَيْرَ مَا تَدَاوَيْتُمْ بِهِ السَّعُوطُ وَاللَّدُودُ وَالْحِجَامَةُ وَالْمَشِىُّ » . وَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم لَدَّهُ الْعَبَّاسُ وَأَصْحَابُهُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم « مَنْ لَدَّنِى؟ فَكُلُّهُمْ أَمْسَكُوا فَقَالَ « لاَ يَبْقَى أَحَدٌ مِمَّنْ فِى الْبَيْتِ إِلاَّ لُدَّ » . غَيْرَ عَمِّهِ الْعَبَّاسِ قَالَ عَبْدٌ : قَالَ النَّضْرُ اللَّدُودُ الْوَجُورُ . قَالَ أَبُو عِيسَى . هَذَا حَدِيثٌ حَسَنٌ غَرِيبٌ لاَ نَعْرِفُهُ إِلاَّ مِنْ حَدِيثِ عَبَّادِ بْنِ مَنْصُورٍ . وَفِى الْبَابِ عَنْ عَائِشَةَ .

Bize Abd b. Humeyd, ona Nadr b. Şümeyl, ona Abbad b. Mansur, ona İkrime şöyle nakletmiştir: İbn Abbas'ın hacamat yapmayı bilen üç kölesi vardı. İkisi İbn Abbas'a ve ailesine kazanç sağlar, birisi ise İbn Abbas ve ailesini hacamat ederdi. İbn Abbas, Hz. Peygamber'in (sav) şöyle buyurduğunu nakletmiştir: "Hacamat yapan köle ne güzel köledir. Kanı götürür, belin yükünü hafifletir, gözleri de parlatır." İbn Abbas şöyle devam etmiştir: Mirac'a yükseldiği gece Hz. Peygamber'in (sav) karşılaştığı her melek topluluğu ona hacamatı tavsiye etmiştir. Hz. Peygamber (sav) de "hacamat yaptıracağınız en uygun günler, kameri takvimin on yedi, on dokuz ve yirmi birinci günleridir. Tedavi olduğunuz şeylerin en hayırlısı burun damlası, şurup, hacamat ve karın ağrısı için kullanılan müshil ilacıdır" buyurmuştur. Abbas ve yanındaki sahabe Hz. Peygamber'e (sav) (rızası dışında) şurup içirdiler. Hz. Peygamber (sav) de "Kim bana şurup içirdi?" buyurdu. herkes susup tek kelime etmedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber (sav) "evde kim varsa bu şuruptan içsin" buyurdu. Amcası Abbas hariç herkes şurup içti. Abd b. Humeyd der ki: Nadr “Şurup, ağızdan alınan ilaçtır” demiştir. Ebu İsa der ki: Bu hadis Hasen-Garib'tir. Bu hadisi sadece Abbad b. Mansur'un rivayetiyle biliyoruz. Bu konuda Hz. Aişe'nin de rivayeti vardır.

• Tirmizî Sünen-i Tirmizî Tıb 12, 4/391

حَدَّثَنَا أَبُو تَوْبَةَ الرَّبِيعُ بْنُ نَافِعٍ حَدَّثَنَا سَعِيدُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الْجُمَحِىُّ عَنْ سُهَيْلٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِى هُرَيْرَةَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم "مَنِ احْتَجَمَ لِسَبْعَ عَشْرَةَ وَتِسْعَ عَشْرَةَ وَإِحْدَى وَعِشْرِينَ كَانَ شِفَاءً مِنْ كُلِّ دَاءٍ."

Bize Ebu Tevbe Rabî b. Nâfi, ona Said b. Abdurrahman el-Cumahî, ona Süheyl, ona babası (Ebu Salih es-Semmân), ona da Ebu Hureyre, Hz. Peygamber'in (sav) şöyle buyurduğunu nakletmiştir: "Kim (kamerî ayların) on yedi, on dokuz ve yirmi birinci günlerinde hacamat yaptırırsa bu onun için her hastalığa şifadır."

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Tıb 5, /885

حَدَّثَنَا نَصْرُ بْنُ عَلِىٍّ الْجَهْضَمِىُّ حَدَّثَنَا زِيَادُ بْنُ الرَّبِيعِ حَدَّثَنَا عَبَّادُ بْنُ مَنْصُورٍ عَنْ عِكْرِمَةَ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ « مَا مَرَرْتُ لَيْلَةَ أُسْرِىَ بِى بِمَلإٍ مِنَ الْمَلاَئِكَةِ إِلاَّ كُلُّهُمْ يَقُولُ لِى عَلَيْكَ يَا مُحَمَّدُ بِالْحِجَامَةِ » .

Bize Nasr b. Ali el-Cahdamî, ona Zeyd b. Rebi, ona Abbad b. Mansur, ona İkrime, ona da İbn Abbas, Hz. Peygamber'in (sav) şöyle buyurduğunu nakletmiştir: "İsra gecesi meleklerden karşılaştığım topluluğun tamamı “Ey Muhammed, hacamat olmaya devam et” dediler."

• İbn Mâce Sünen-i İbn Mâce Tıb 20, /563

حَدَّثَنَا جُبَارَةُ بْنُ الْمُغَلِّسِ حَدَّثَنَا كَثِيرُ بْنُ سُلَيْمٍ سَمِعْتُ أَنَسَ بْنَ مَالِكٍ يَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم « مَا مَرَرْتُ لَيْلَةَ أُسْرِىَ بِى بِمَلإٍ إِلاَّ قَالُوا يَا مُحَمَّدُ مُرْ أُمَّتَكَ بِالْحِجَامَةِ » .

Bize Cübare b. Mugallis, ona Kesir b. Süleym, ona da Enes b. Malik (ra) Hz. Peygamber'in (sav) şöyle buyurduğunu nakletmiştir. "İsra gecesi karşılaştığım kişilerin çoğunluğu bana “Ey Muhammed! ümmetine hacamatı emret” dediler."

• İbn Mâce Sünen-i İbn Mâce Tıb 20, /564

حَدَّثَنَا سُوَيْدُ بْنُ سَعِيدٍ حَدَّثَنَا عُثْمَانُ بْنُ مَطَرٍ عَنْ زَكَرِيَّا بْنِ مَيْسَرَةَ عَنِ النَّهَّاسِ بْنِ قَهْمٍ عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم قَالَ « مَنْ أَرَادَ الْحِجَامَةَ فَلْيَتَحَرَّ سَبْعَةَ عَشَرَ أَوْ تِسْعَةَ عَشَرَ أَوْ إِحْدَى وَعِشْرِينَ وَلاَ يَتَبَيَّغْ بِأَحَدِكُمُ الدَّمُ فَيَقْتُلَهُ » .

Bize Süveyd b. Said, ona Osman b. Matar, ona Zekeriya b. Meysere, ona Nehhas b. Kahm, ona da Enes b. Malik (ra), Hz. Peygamber'in (sav) şöyle buyurduğunu nakletmiştir: "Kim hacamat yaptırmak isterse ayın on yedi, on dokuz veya yirmi birinci günlerini araştırsın. Ancak ölüme yol açacak kadar fazla kan aldırmasın."

• İbn Mâce Sünen-i İbn Mâce Tıb 22, /564

حَدَّثَنَا عَبْدُ الْقُدُّوسِ بْنُ مُحَمَّدٍ حَدَّثَنَا عَمْرُو بْنُ عَاصِمٍ حَدَّثَنَا هَمَّامٌ وَجَرِيرُ بْنُ حَازِمٍ قَالاَ حَدَّثَنَا قَتَادَةُ عَنْ أَنَسٍ قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم يَحْتَجِمُ فِى الأَخْدَعَيْنِ وَالْكَاهِلِ وَكَانَ يَحْتَجِمُ لِسَبْعَ عَشْرَةَ وَتِسْعَ عَشْرَةَ وَإِحْدَى وَعِشْرِينَ . قَالَ أَبُو عِيسَى: وَفِى الْبَابِ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ وَمَعْقِلِ بْنِ يَسَارٍ . وَهَذَا حَدِيثٌ حَسَنٌ غَرِيبٌ .

Bize Abdülkuddüs b. Muhammed, ona Amr b. Asım, ona Hemmam ve Cerir b. Hazım, o ikisine Katade, ona da Enes b. Malik şöyle demiştir: Hz. Peygamber (sav) ense kökündeki iki damar hizasından ve omzundan hacamat yaptırırdı. Hicri ayların on yedinci, on dokuzuncu ve yirmi birinci günlerinde hacamat olurdu. Ebu İsa der ki: Bu konuda İbn Abbas ve Ma'kil b. Yesar'ın da rivayeti vardır. Bu hadis Hasen-Garîb'dir.

• Tirmizî Sünen-i Tirmizî Tıb 12, 4/390

حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ خِرَاشٍ حَدَّثَنَا شَبَابَةُ حَدَّثَنَا شُعْبَةُ عَنْ حُمَيْدٍ قَالَ "سَمِعْتُ أَنَسًا يَقُولُ دَعَا النَّبِىُّ صلى الله عليه وسلم غُلاَمًا لَنَا حَجَّامًا فَحَجَمَهُ فَأَمَرَ لَهُ بِصَاعٍ أَوْ مُدٍّ أَوْ مُدَّيْنِ وَكَلَّمَ فِيهِ فَخُفِّفَ عَنْ ضَرِيبَتِهِ."

• Müslim Sahîh-i Müslim Müsâkât ve'l-Müzâra 4040, /655

حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ وَعَبْدُ بْنُ حُمَيْدٍ - وَاللَّفْظُ لِعَبْدٍ - قَالاَ أَخْبَرَنَا عَبْدُ الرَّزَّاقِ أَخْبَرَنَا مَعْمَرٌ عَنْ عَاصِمٍ عَنِ الشَّعْبِىِّ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ "حَجَمَ النَّبِىَّ صلى الله عليه وسلم عَبْدٌ لِبَنِى بَيَاضَةَ فَأَعْطَاهُ النَّبِىُّ صلى الله عليه وسلم أَجْرَهُ وَكَلَّمَ سَيِّدَهُ فَخَفَّفَ عَنْهُ مِنْ ضَرِيبَتِهِ وَلَوْ كَانَ سُحْتًا لَمْ يُعْطِهِ النَّبِىُّ صلى الله عليه وسلم."

• Müslim Sahîh-i Müslim Müsâkât ve'l-Müzâra 4042, /655

حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ بْنُ سَعِيدٍ وَابْنُ مَوْهَبٍ قَالاَ حَدَّثَنَا اللَّيْثُ عَنْ أَبِى الزُّبَيْرِ عَنْ جَابِرٍ "أَنَّ أُمَّ سَلَمَةَ اسْتَأْذَنَتْ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فِى الْحِجَامَةِ فَأَمَرَ أَبَا طَيْبَةَ أَنْ يَحْجُمَهَا." [قَالَ حَسِبْتُ أَنَّهُ قَالَ كَانَ أَخَاهَا مِنَ الرَّضَاعَةِ أَوْ غُلاَمًا لَمْ يَحْتَلِمْ.]

• Ebû Davud Sünen-i Ebu Davud Libâs 34, /936