حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ مُحَمَّدٍ الْجُعْفِىُّ حَدَّثَنَا هِشَامُ بْنُ يُوسُفَ أَخْبَرَنَا مَعْمَرٌ عَنِ الزُّهْرِىِّ عَنْ أَبِى إِدْرِيسَ عَنْ عُبَادَةَ بْنِ الصَّامِتِ - رضى الله عنه - قَالَ بَايَعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فِى رَهْطٍ ، فَقَالَ « أُبَايِعُكُمْ عَلَى أَنْ لاَ تُشْرِكُوا بِاللَّهِ شَيْئًا ، وَلاَ تَسْرِقُوا ، وَلاَ تَقْتُلُوا أَوْلاَدَكُمْ ، وَلاَ تَأْتُوا بِبُهْتَانٍ تَفْتَرُونَهُ بَيْنَ أَيْدِيكُمْ وَأَرْجُلِكُمْ ، وَلاَ تَعْصُونِى فِى مَعْرُوفٍ ، فَمَنْ وَفَى مِنْكُمْ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ ، وَمَنْ أَصَابَ مِنْ ذَلِكَ شَيْئًا فَأُخِذَ بِهِ فِى الدُّنْيَا فَهْوَ كَفَّارَةٌ لَهُ وَطَهُورٌ ، وَمَنْ سَتَرَهُ اللَّهُ فَذَلِكَ إِلَى اللَّهِ ، إِنْ شَاءَ عَذَّبَهُ وَإِنْ شَاءَ غَفَرَ لَهُ » . قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ إِذَا تَابَ السَّارِقُ بَعْدَ مَا قُطِعَ يَدُهُ ، قُبِلَتْ شَهَادَتُهُ ، وَكُلُّ مَحْدُودٍ كَذَلِكَ إِذَا تَابَ قُبِلَتْ شَهَادَتُهُ .

Bize Abdullah b. Muhammed el-Cu'fî, ona Hişam b. Yusuf, ona Ma'mer, ona Zührî, ona Ebu İdris, ona da Ubade b. Sâmit (ra) şöyle demiştir:

Bir grupla birlikte Rasulullah'a (sav) biat ettim. Bize şöyle buyurdu: "Allah'a hiçbir şeyi ortak koşmayacağınıza, hırsızlık yapmayacağınıza, çocuklarınızı öldürmeyeceğinize, kendi kendinize uydurduğunuz bir yalanla kimseye iftira atmayacağınıza, iyi olan hiçbir şeye karşı çıkmayacağınıza dair sizden biat etmenizi istiyorum. Kim bu sayılanlardan bir şey yapar ve dünyadayken bundan dolayı cezalandırılırsa bu durum, onun için bir kefarettir, günahlarının temizlenmesine bir vesiledir. Kimin de (günahını) Allah örtmüşse onun hali Allah'a kalmıştır. İsterse ona azap eder. İsterse de onu affeder."

Ebu Abdullah der ki: Hırsızlık yapan kişi, eli kesildikten sonra tövbe ederse şahitliği kabul edilir. Had cezası uygulanan her suçluda hüküm, bu şekildedir. Tövbe ettiği zaman şahitliği kabul edilir.

• Buhârî Sahîh-i Buhârî Hudûd 14, 2/628