حَدَّثَنَا ابْنُ مُقَاتِلٍ أَخْبَرَنَا عَبْدُ اللَّهِ أَخْبَرَنَا يُونُسُ عَنِ ابْنِ شِهَابٍ أَخْبَرَنِى عُرْوَةُ أَنَّ عَائِشَةَ - رضى الله عنها - قَالَتْ جَاءَتْ هِنْدُ بِنْتُ عُتْبَةَ فَقَالَتْ:
" يَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ أَبَا سُفْيَانَ رَجُلٌ مِسِّيكٌ ، فَهَلْ عَلَىَّ حَرَجٌ أَنْ أُطْعِمَ مِنَ الَّذِى لَهُ عِيَالَنَا قَالَ:' لاَ إِلاَّ بِالْمَعْرُوفِ '"

Bize İbn Mukâtil, ona Abdullah, ona Yunus, ona İbn Şihâb, ona Urve, ona da Âişe (r.anha) şöyle demiştir:
Hind bt. Utbe gel­di ve: 'Ey Allah'ın Rasulü! (Kocam) Ebu Sufyân çok cimri bir kim­sedir. Ona ait olan malı ailemiz için kullanmamda benim için günahj olur mu?' diye sordu. Bunun üzerine Rasulullah (sav):
'Örfe göre bir ailenin geçimini sağlayacak miktar ile aile halkınının bakımını yapmanda sana bir günah yoktur.' buyurdu."

• Buhârî Sahîh-i Buhârî Nafakat 5, 2/385