أَخْبَرَنَا أَبُو عَاصِمٍ عَنِ ابْنِ عَوْنٍ قَالَ سَمِعْتُهُ يَذْكُرُ قَالَ : كَانَ الشَّعْبِىُّ إِذَا جَاءَهُ شَىْءٌ اتَّقَى ، وَكَانَ إِبْرَاهِيمُ يَقُولُ وَيَقُولُ وَيَقُولُ. قَالَ أَبُو عَاصِمٍ : كَانَ الشَّعْبِىُّ فِى هَذَا أَحْسَنَ حَالاً عِنْدَ ابْنِ عَوْنٍ مِنْ إِبْرَاهِيمَ .

Bize Ebu Asım, ona da İbn Avn şöyle demiştir:

Şa'bî'ye bir şey (bir mesele) geldiği zaman (onun hakkında konuşmaktan) çekinirdi. İbrahim ise söyler, söyler, söylerdi. (hiç çekinmeden fetva verirdi). Ebu Asım der ki; bu konuda Şa'bî, İbn Avn'ın nazarında, İbrahim'den daha iyi bir durumdaydı.

• Dârimî Sünen-i Dârimî Mukaddime 19, 1/248