حَدَّثَنَا مُسَدَّدٌ عَنْ يَحْيَى عَنِ ابْنِ جُرَيْجٍ قَالَ حَدَّثَنِى عَبْدُ اللَّهِ مَوْلَى أَسْمَاءَ عَنْ أَسْمَاءَ أَنَّهَا نَزَلَتْ لَيْلَةَ جَمْعٍ عِنْدَ الْمُزْدَلِفَةِ ، فَقَامَتْ تُصَلِّى ، فَصَلَّتْ سَاعَةً ، ثُمَّ قَالَتْ يَا بُنَىَّ هَلْ غَابَ الْقَمَرُ قُلْتُ لاَ . فَصَلَّتْ سَاعَةً ، ثُمَّ قَالَتْ هَلْ غَابَ الْقَمَرُ قُلْتُ نَعَمْ . قَالَتْ فَارْتَحِلُوا . فَارْتَحَلْنَا ، وَمَضَيْنَا حَتَّى رَمَتِ الْجَمْرَةَ ، ثُمَّ رَجَعَتْ فَصَلَّتِ الصُّبْحَ فِى مَنْزِلِهَا . فَقُلْتُ لَهَا يَا هَنْتَاهْ مَا أُرَانَا إِلاَّ قَدْ غَلَّسْنَا . قَالَتْ يَا بُنَىَّ ، إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم أَذِنَ لِلظُّعُنِ .

Bize Müsedded, ona Yahya, ona da İbn Cüreyc, ona da Esma'nın azatlısı Abdullah şöyle rivayet etmiştir:

"Esma (r.anha), akşamla yatsı namazlarının cem edildiği gece Müzdelife'ye indi ve kalkıp namaz kıldı. Bir müddet namaz kıldıktan son­ra 'Ey oğlum! Ay battı mı?' diye sordu. Ben 'Hayır (batmadı)' diye cevap verdim. Bunun üzerine bir süre daha namaz kıldı. Sonra yine 'Ay battı mı?' diye sordu. Ben de 'Evet, battı' diye cevap verdim. Esma 'Öyle ise (Minâ'ya doğru) yola çıkınız' dedi. Biz de yola çıktık. Nihayet (şeytan taşlama) mevkiine gelip, Aka­be cemresine taş attı. Sonra Ben ona 'Hanım Efendim! Ben öyle sanıyorum ki, bizler meşru olan vakitten önce davrandık' dedim. Esma 'Ey oğlum! Rasulullah (sav) kadınlar için erken vakitte şeytan taşlamalarına izin verdi' dedi."

• Buhârî Sahîh-i Buhârî Hac 98, 1/521