حَدَّثَنَا بُنْدَارٌ، حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ، حَدَّثَنَا سُفْيَانُ، عَنِ الْأَعْمَشِ، عَنْ أَبِي الضُّحَى، عَنْ مَسْرُوقٍ، عَنْ عَائِشَةَ قَالَتْ:
"رَخَّصَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فِي بَعْضِ الْأَمْرِ , فَرَغِبَ عَنْهُ رِجَالٌ , فَقَالَ: 'مَا بَالُ رِجَالٍ آمُرُهُمْ بِالْأَمْرِ يَرْغَبُونَ عَنْهُ؟ وَاللَّهِ إِنِّي لَأَعْلَمُهُمْ بِاللَّهِ , وَأَشَدُّهُمْ خَشْيَةً."

Bize Bündar, ona Abdurrahman, ona Süfyan, ona Ameşi ona Ebu'd-Duha, ona da Mesruk, Hz. Aişe'nin şöyle dediğini rivayet etmiştir:
"Rasulullah (sav) bazı konularda ruhsat verdi, ancak insanların bir kısmı onu yapmaktan imtina ettiler. Bunun üzerine Allah Rasulü şöyle buyurdu: 'Bazı insanlara ne oluyor ki, benim yapılmasına onay verdiğim şeyleri yapmaktan geri duruyorlar. Andolsun ki ben, Allah'ı, onlardan daha iyi bilirim, ve Allah'tan korkma konusunda onlardan daha duyarlıyım.' "

• İbn Huzeyme Sahih-i İbn Huzeyme Sıyâm 2015, 2/343